Gonzalo García García: Spaans bloed in de lage landen

Gevoelig zijn voor blessures kan je carrière maken of breken, dat is een bekend gegeven. Spelers die een grote toekomst tegemoet lijken te gaan, kunnen door hardnekkige of langdurige blessures hun droom in duigen zien vallen. Maar sommige spelers weten ondanks deze blessuregevoeligheid toch nog een mooie carrière eruit te persen. Zo ook Gonzalo Manuel García García, de Uruguayaans-Spaanse tovenaar met een verleden bij Real Madrid en een voetbalnaam waar je u tegen zegt. Hij streek tot twee keer toe neer in het mooie Almelo, maar dat hij voetbal kon blijven spelen op professioneel niveau was nooit vanzelfsprekend.

SD Compostela, nu uitkomend in de Segunda B, was de bakermat voor Gonzalo. “Ik maakte deel uit van het streekelftal van Galicië en ook van de onder-17 en onder-19 van Spanje, daardoor ontstond er eigenlijk automatisch interesse in mij. Uiteindelijk koos ik voor Real Madrid, wat natuurlijk wel een hele grote stap was. Maar om echt iets te leren moet je het toch wel buiten je comfort zone zoeken.”

Een opwachting bij de Galacticos zat er helaas nooit in. Sterker nog, Gonzalo wist niet verder dan het 3^e elftal te komen. “Het was een hele moeilijke periode, want in die jaren had ik veel spierblessures. Ook na veel onderzoeken en testen bij Real Madrid kwamen ze er maar niet achter waar het vandaan kwam.” In Madrid gingen ze ervan uit dat hij dan ook niet op professioneel niveau zou kunnen blijven voetballen. Omdat zijn contract nog doorliep, werd Gonzalo verhuurd aan respectievelijk Alcorcón, Mérida en Palencia.

Nadat zijn contract bij Real Madrid afliep en hij in twee seizoenen tijd nooit een hele wedstrijd wist vol te houden, kreeg hij een telefoontje van Juan Viedma, oud teamgenoot bij Compostela. “Hij vroeg me naar mijn problemen en wist misschien een dokter in Amsterdam die mij kon helpen. Ook gaf hij aan dat ik een poging kon wagen bij AGOVV Apeldoorn, waar Ted van Leeuwen toen technisch directeur was.” Gonzalo waagde de gok en vertrok naar Nederland om de sport waar hij verliefd op is te kunnen blijven uitoefenen. “Achteraf is dat misschien wel de beste keuze geweest die ik ooit heb gemaakt. Ik kreeg weer speeltijd en na een paar maanden kon ik ook weer eens de negentig minuten vol maken. Het was een mooie tijd waarin ik ook veel goede mensen heb leren kennen.”

Met 16 doelpunten in 35 wedstrijden was het ook een succesvol seizoen, dat uiteindelijk werd beloond met een transfer richting de eredivisie. sc Heerenveen haalde de Spaanse technicus naar Friesland, waar hij tot 14 wedstrijden kwam. “Het was een mooie club, maar ik had niet echt een klik met de trainer (Gertjan Verbeek). Ik had en heb nog steeds veel respect voor hem, maar we konden gewoon niet lekker samenwerken. Ik was dan ook blij met Heracles als oplossing en ik heb daar een fantastische tijd gehad. Een tijd vol met vrienden, progressie en een plek waar ik me thuis voelde.”

Heerenveen besloot Gonzalo te verkopen aan buurman FC Groningen voor €650.000. “Het was mijn bedoeling om in Groningen wat constanter te worden in mijn spel, wat me voor korte periodes wel gelukt is.” Na een verhuurperiode bij VVV-Venlo liep Gonzalo uit zijn contract, toen Jordi Cruyff belde. “Hij vertelde me over een mooi project op Cyprus bij Larnaca. Er was een kans om Europees voetbal te spelen, om echt iets neer te zetten en voor mezelf een kans om opnieuw te beginnen.” Gonzalo pakte deze kans met beide handen aan en kende een heerlijke tijd in Cyprus, met het behalen van Europees voetbal. Daarna vertrok hij naar Maccabi Tel Aviv in Israël. “De club had jarenlang problemen gehad, maar we wisten wel het kampioenschap binnen te halen met Maccabi. Het was een fantastische tijd met een heel hecht en leuk team. Daarna ging ik naar Anorthosis op Cyprus waar ik weer samen kwam met Ted van Leeuwen, maar dat was voor mij een periode met terugkomende blessures. Toch wou ik graag nog terugkeren bij een club die speciaal voor mij was.”

En die club was Heracles. Gonzalo nam contact op met de club en vroeg of hij mee kon trainen om vanaf daar wel verder te kijken. Het resulteerde in een contract voor een jaar en nog acht wedstrijden en twee assists voor Heracles, maar voor het einde van het seizoen was het al klaar voor hem. “Een ernstige blessure, die in verband stond met een blessure twee seizoenen daarvoor, betekende het einde van het seizoen. Ik maakte voor mezelf de beslissing dat ik me wilde focussen op coachen, wat al langer bij me leefde en dit voelde als het goede moment.”

Het coachleven begon voor de Spanjaard als assistent in Denemarken bij Esbjerg fB. “Ted van Leeuwen zag altijd al een coach in mij en hij was daar toen werkzaam. Hij gaf mij de kans om samen met John Lammers te proberen Esbjerg terug te krijgen naar de Superliga. En dat lukte!” Lammers en García kregen de Deense ploeg naar een tweede plek en pakten daarmee de promotie naar de Superliga. García ging alleen niet mee naar de hoogste divisie. “We waren al aan het voorbereiden op het seizoen in de Superliga toen Ted van Leeuwen besloot terug te gaan naar Nederland om weer bij FC Twente aan de slag te gaan. Hij wou graag dat ik met hem mee ging om bij Twente hetzelfde voor elkaar te krijgen.” Gonzalo trok samen met Ted naar Enschede om aan de slag te gaan als assistent van Marino Pušić. Ook daar promoveerde García, deze keer zelfs met een kampioenschap. De grote beloning kwam echter na dat seizoen. Twente ging niet door met Pušić en García werd doorgeschoven naar de stoel van hoofdtrainer. Het begon als een goed seizoen met een vierde plaats na 6 speelrondes, maar al snel kwam daar verandering in. Na twaalf speelrondes was Twente terug te vinden op een twaalfde plek en bij het uitbreken van de pandemie zelfs nog twee plekken lager, waardoor Twente besloot om niet door te gaan met Gonzalo. “Ik besloot om terug te gaan naar huis om tijd door te brengen met mijn ouders en mijn familie, iets wat ik al niet meer heb kunnen doen sinds ik op mijn zeventiende bij Real Madrid terecht kwam.”

Dat betekent niet dat we Gonzalo voor de laatste keer hebben gezien. “Het zit in mijn natuur om altijd bezig te blijven, dus ben ik alweer bezig met wat er gaat komen. Of je me ooit terug ziet als trainer in Nederland? Ik heb meer jaren doorgebracht in Nederland dan dat ik in Spanje heb gewoond, dus dit land voelt voor mij ook als thuis. Ik kan niet zeggen dat jullie me nooit meer gaan zien in Nederland.”
Net zoals ons kikkerlandje zijn Heracles en Almelo ook als een thuis voor hem. “Ik heb nog veel vrienden bij de club en in de stad, ook omdat ik zo lang in het Theaterhotel gewoond heb. Heracles heeft mij geholpen in moeilijke tijden, dat is waarom ik ze nog steeds volg en altijd zal blijven doen. “