120-jarig bestaan: Titels, titels en nog eens titels

Op 3 mei 2023 bestaat ons mooie Heracles alweer 120 jaar! Speciaal voor dat jubileum kijken wij iedere maand terug in onze rijke historie. Hoe is onze club opgericht? Op wat voor een manier is Heracles Almelo tweemaal kampioen geworden? En hoe was het om aan de Bornsestraat te spelen? Allemaal onderwerpen die aan bod komen in dit item. Deze maand hebben we de periode 1933 tot en met 1942, waarin Heracles meerdere redenen had om een feestje te vieren.

We eindigden vorige maand met de aanstelling van de Schotse trainer Roxburgh. Zijn belofte was open spel met flink veel fysiek werk, maar voordat die belofte uitkwam was Heracles een half seizoen verder. In de tweede seizoenshelft van het seizoen ‘33-’34 speelde Heracles het beste voetbal van het oosten en gingen ze bijna onafgebroken aan kop. Ook aartsrivaal Sportclub Enschede moet eraan geloven, wanneer ze op bezoek komen aan de Bornsestraat en met 5-0 terug naar Enschede gestuurd werden. Één wedstrijd voor het einde haalde Heracles het oostelijke kampioenschap binnen, in en tegen Wageningen.

In de kampioenspoule werd er in de eerste speelronde uit in De Meer keihard verloren van Ajax (9-1) en was de toon voor het Landelijk Kampioenschap al gezet. Heracles speelde een marginale rol in de poule, maar wist nog wel sportieve wraak te nemen tegen Ajax door aan de Bornsestraat met 2-1 te winnen. In de seizoenen daarna waren de grootste titelkandidaten in de oostelijke eerste divisie Go Ahead Eagles, Sportclub Enschede en Heracles.

Oostelijke rivalen
Door deze continue strijd om de titel van het oosten werden de directe confrontaties tussen deze drie ploegen ook confrontaties die het verschil maakten voor de titel. Helaas kwam Heracles drie seizoenen lang als verliezer uit de bus in deze wedstrijden, ondanks het technisch verfijndere spel dat Heracles liet zien. Vanaf 1936 kwam de ploeg onder leiding te staan van Maurice Bell, een strenge Engelse gentleman met een hart voor Heracles en een oog voor jeugdig talent bij de club. Zo liet hij Frens van der Veen, Tinus Lassche en Ab Dekkers debuteren in het zwart-wit.

In het seizoen 1937-1938 weet Heracles voor het eerst sinds lange tijd weer eens te winnen van de concurrent uit Deventer, met maar liefst 4-0. De Almeloërs pakten de koppositie en dat was ondermeer te danken aan de talentvolle Frens van der Veen, die zich in een korte tijd onmisbaar heeft gemaakt voor het elftal. Het gehele seizoen bleven de zwartwitten aan kop, maar vlak voor het einde lijkt het nog bijna mis te gaan. Het komt uiteindelijk neer op de allerlaatste wedstrijd, uit bij Go Ahead Eagles, waarin het oostelijke kampioenschap veilig werd gesteld.

Strijden met Feyenoord
De landelijke kampioenspoule begon in de gloednieuwe Kuip tegen Feyenoord waarin verloren werd. Heracles bleef het eigen spel spelen en trakteerde het Amsterdamse DWS voor de ogen van 60.000 supporters op een 0-2 nederlaag en PSV werd voor eigen fans vernederd (1-7). Het komt allemaal neer op de allerlaatste wedstrijd, thuis tegen Feyenoord. De belangstelling voor het duel is zo groot dat er extra tribunes bijgebouwd werden, waarmee de capaciteit verhoogd werd naar 17.000. Op de wedstrijddag zelf zouden het er zelfs 19.000 zijn.

De wedstrijd zelf liep niet uit op het feest dat gehoopt was. Mede door blessures bij Van der Veen (geblesseerd geraakt bij zijn debuut voor het Nederlands Elftal) en Geert Entjes kwam Heracles niet echt in zijn spel en verloor het met 0-2. Het seizoen erop moest het concept van noodcompetitie weer uit de kast getrokken worden. De Tweede Wereldoorlog is, na de Duitse inval van Polen, uitgebroken en het leger werd gemobiliseerd. 

Belangrijke bijzaak
In eerste instantie werd er nog gevoetbald, maar als op 10 mei 1940 Duitsland toch Nederland binnenvalt, is voetbal niet meer belangrijk. Toen de bal weer mocht rollen van de Duitse bezetters, waren er enkele Heracles-spelers als krijgsgevangene naar Duitsland gebracht. Één van hen was aanvoerder Henk Koldewijn, die op de wedstrijddag van Enschede Boys – Heracles weer terugkwam naar Nederland.Heracles won in Enschede en mocht zich, ook in deze roerige tijden, kronen tot de beste van het oosten.

Ook nu liep de strijd om het landelijke kampioenschap uit op een directe confrontatie met Feyenoord, maar nu in Rotterdam. Niet in de Kuip, die was gehavend door de bombardementen, maar op Het Kasteel. Wederom moet Heracles zijn meerdere erkennen in Feyenoord. Maar het seizoen erop is het dan eindelijk het jaar van Heracles. Ondanks de bezetting werd er gewoon gevoetbald en Heracles kroonde zich, net als het seizoen ervoor, als oostelijke kampioen.

En dus mochten de Almeloërs zich weer melden in de kampioenspoule, maar deze keer was er geen Feyenoord te bekennen. Van de vier dubbele confrontaties tegen ADO, PSV, VSV uit Velsen en Be Quick uit Groningen, werd alleen in Den Haag verloren. De uiteindelijke kampioenswedstrijd van de zwartwitten is thuis tegen PSV, dat met een ruime 6-1 nederlaag weer terug naar de Lichtstad werd gestuurd. Heracles is voor de tweede keer in de historie landskampioen! Een grote domper na het landskampioenschap is het vertrek van sterspeler Frens van der Veen. De international vertrok naar Venlo om voor VVV te gaan voetballen. 

[Bron: De Tweekleur Omhoog]

In de maand mei pakken we het op vanaf een wisselvallige periode van Heracles, districtskampioenschappen wisselen zich dan af met lage noteringen. We gaan dan naar de periode 1943-1952.