Een Wedstrijddag met: De Kids line-up

De grootste droom van een kleine voetbalfan is om met de spelers van je favoriete voetbalclub het veld op te lopen. Ikzelf heb helaas nooit de kans gehad, want dan had ik gehoopt dat ik aan de hand van Rudy Jansen het Polman Stadion mocht betreden. Maar hoe gaat zo’n kids line-up in zijn werk? Ik liep een wedstrijddag mee met Jarno van Oene en Jente Schukkert om daarachter te komen.

Twee uur voor de wedstrijd lopen de fotograaf, Bram, en ik de perskamer in, in aanloop naar de wedstrijd Heracles tegen PEC Zwolle. Een wedstrijd waar spanning op rust, al zal de grootste spanning niet bij de spelers of bij ons zijn. Nee, die spanning rust op de schouders van 25 kinderen van wie er een droom uitkomt: het veld betreden aan de hand van je favoriete speler.

Zenuwen
„De spanning verschilt wel per kind hoor”, vertelt Jarno, die naast het begeleiden van de line-up ook eSports en Marketing in zijn takenpakket heeft. „Het is ook niet afhankelijk van leeftijd, we hebben kinderen van 12 jaar oud gehad die op waren van de zenuwen en kinderen van 6 of 7 jaar oud die nergens last van hadden. En ook andersom.”

Jente herkent dat en heeft de spanning zelf ook meegemaakt. Als klein meisje mocht ze meerdere keren meelopen met de spelers. „Ben Rienstra, Dario Vujicevic, Jeroen Veldmate. Met hun allemaal mocht ik aan de hand een keer meelopen. Hele mooie herinneringen.” Inmiddels werkt ze naast de kids line-up ook als Content Creator bij de club.

De Keijzer
Kwart over een is het zover, we lopen met zijn vieren naar buiten waar een groep kinderen met de voetbalschoenen in de hand of in de tas onrustig staat te wachten. De ouders vertonen ook spanning. Zij weten wat de kinderen te wachten staat en voor de kleintjes die er geen last van hebben, hebben zij alvast plaatsvervangende spanning. 

„Ik hoop dat ik met Fabian de Keijzer het veld op mag”, vertelt Tom, die met zijn vader staat te wachten. Vol enthousiasme kan hij niet wachten om de grasmat van het Asito Stadion te betreden. Tom is zelf keeper bij RKSV Bornerbroek en zou het heel gaaf vinden om dat samen met zijn idool te doen.

Veters strikken
Wanneer de kaartjes voor de wedstrijd worden uitgedeeld, zijn veel kinderen al in de wolken. En als ze eenmaal in de kleedkamer zijn om zich om te kleden naar de tenues van hun club is het feest compleet. „Mag ik niet in mijn eigen Heracles-shirt lopen”, vraagt een klein meisje. Haar shirt heeft namelijk de handtekening van Marko Vejinovic erop. Helaas voor haar moeten alle tenues hetzelfde zijn.

Sommige kinderen zijn wat kleiner en hebben moeite met de veters strikken, maar Jente, Jarno en ook de oudere kinderen helpen ze graag een handje. Ook ik word aan het werk gezet. Sam, een klein ventje met halflang blond haar, vertelt honderduit over zijn wedstrijden van de dag ervoor. „We hebben alles gelijk gespeeld gisteren en ik heb ook gescoord”, vertelt hij trots, terwijl ik de kleine veters aan elkaar knoop.

Met wie hoopt hij straks mee te lopen? „Met de nummer negentien.” Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te vertellen dat Luka Kulenovic vandaag niet mee zou doen. Daar kwam hij niet veel later toch achter. Om de tijd te doden doen Jarno en Jente een quiz of de kinderen alle spelers op kunnen noemen die in de basis staan bij beide clubs.

Even zwaaien
Om en om noemen ze een naam, van keeper tot aan spits. Zelfs de achternaam van Suf, die ik zelf meerderheid van de tijd verkeerd uitspreek, komt bij de kinderen simpel over de lippen. Echte fans dus! Na de uitleg wat de kinderen wel of niet mogen doen („Alleen met de spelers praten als ze zelf ook iets zeggen, sommige spelers concentreren zich het liefst op de wedstrijd”) en de uitleg van de gebarentaal („Handen vasthouden en niet terug rennen”)  is het moment daar.

De wandeling naar de catacomben wordt ingezet en zelfs het meest ontspannen koppie vertoont dan toch wat zenuwen. De kinderen staan voor de glazen deur te wachten tot de spelers de kleedkamer opzoeken na de warming-up. Alle spelers zwaaien even naar de kinderen, wat het ijs toch wat lijkt te breken. De glazen deuren gaan open en Bultje steekt zijn bruine kop met lange oren vanaf het veld ook nog even om de hoek. Een dag voor kinderen is natuurlijk niet compleet zonder het grote konijn.  

Beangstigend
14.25 uur. De grensrechters kloppen op de deuren van de kleedkamers en één voor één komen de spelers naar buiten. Alle kinderen krijgen een handje van de spelers. Sommigen (Damon Mirani en Thomas Bruns bijvoorbeeld) praten even met hun toegewezen ‘begeleider’ en vlak voor het betreden van het veld beginnen spelers elkaar nog motiverend toe te schreeuwen. „Kom op boys!”

Rond de halve finale tegen AZ, drie dagen eerder, was er nog een uitgebreide vuurwerkshow met harde knallen. Voor kinderen kan dat ook beangstigend zijn. „We hebben ze toen van tevoren al wel verteld wat er ging gebeuren. De knallen waren hard, maar de kinderen waren niet verrast en dat zorgt meestal voor de grootste schrik”, weet Jarno nog. „En het heeft wel indruk gemaakt op de kinderen, die vonden het juist mooi.”

Klappen, zingen, juichen
De spelers zijn bezig hun laatste huddle op het veld als de kinderen hand in hand terug lopen. Of ja, lopen. Het wordt toch rennen en één van de kinderen struikelt per ongeluk. Maar het gaat allemaal goed. „Hoe was het?”, vraag ik aan ze terwijl we teruglopen naar de kleedkamer. Een waterval aan enthousiast roepen komt mij tegemoet. 

Tom, de Bornerbroekse jeugdkeeper die hoopte met De Keijzer mee te lopen, was ook heel enthousiast. „Het was heel gaaf. Ik liep met Mats Rots!”. Sam, het kleine ventje waarvan ik de veters eerder strikte, wist niet meer met wie het veld op liep. „Maar het klappen en zingen vond ik wel heel mooi”, vertelt hij. Er klinkt gejuich van de tribune, Brian de Keersmaecker heeft zojuist vanaf elf meter Heracles op voorsprong gezet.

Feestje
Het werken met een enthousiaste groep kinderen om hen de dag van hun leven te bezorgen, moet voor voldoening zorgen. „Het is gewoon heel leuk om op deze manier met kinderen te werken”, vertelt Jente, die snel weer verder moet om content te schieten tijdens de wedstrijd. Ook Jarno straalt plezier uit, terwijl hij alle kinderen certificaten uitdeel met een grote afbeelding van Bultje erop. Het is mij wel duidelijk: de kinderen zijn bij hen in goede handen. 

De kinderen vieren binnen hun eigen feestje en het maakt hen niet uit of ze voor PEC of Heracles zijn. Ze hebben samen een mooie herinnering gemaakt en zijn voetbalgek. Ook als amper een minuut later de begeleidster van Zwolse kant begint te juichen om de 1-1 komt daar weinig verandering in. 25 kinderen hebben de dag van hun leven gehad, al zal dat aan het einde van de wedstrijd iets meer gelden voor de kinderen van de Almelose zijde.